Rozpoznaj Insektoidy z Wiedźmina 3

Potwór występujący w grach Wiedźmin 3: Serca z Kamienia oraz w Wiedźmin 3: Krew i Wino. Potwory te występują w krypcie von Evereców, podziemiach domu aukcyjnego i w kilku jaskiniach. Na jednym z pól występuje ich gniazdo. Dodatku Wiedźmin 3: Krew i Wino możemy spotkać w pewnej jaskini w jednym ze zleceń winiarzy. Polują na mniejsze zwierzęta, ale odmiana olbrzymi... jest w stanie pożreć nawet konia a zdarza się że atakują i ludzi. Szarżuje swymi żuwaczkami, którymi także plecie pajęczynę a następnie celuję nią w ofiarę i plują nią.

Odmiana tego gatunku stanowi najliczniejszą, a przez to najczęściej spotykaną odmianę tych insektoidów. Do ich obowiązków należy miedzy innymi budowa gniazd i kokonów, zdobywanie żywności, a także opieka nad jajami i larwami. Gdy czują się zagrożone, wzywają na pomoc wojowników, jeśli jednak zostaną do tego zmuszone, będą się bronić – i to zaskakująco dobrze. Spotykane są najczęściej w grupach liczących zwykle około pół tuzina osobników. Poruszają się z pozoru powoli, jednak potrafią zmniejszyć dzielący je od ofiary dystans w mgnieniu oka. Tak jak cały gatunek, są wysoce jadowite. Toksyczne jest zarówno ich ukąszenie, jak i rany zadane osadzonymi na kończynach chitynowymi wyrostkami. Potrafią także skutecznie pluć kwasem na odległość kilku metrów. Ich taktyka polega zwykle na otoczeniu wroga i atakowaniu jednocześnie z kilku stron. Jak wszystkie z tego gatunku odporne są na broń wywołującą krwawienie, są za to wrażliwe na olej przeciw insektoidom.

Samce, to żarłoczne istoty, których jedynym celem jest jedzenie, walka i przedłużenie istnienia gatunku. W czasie wypraw poza gniazdo ci agresywni łowcy zaatakują każdego, kto znajdzie się na terytorium kolonii. Głównym ich zadaniem jest zapłodnienie królowej, do którego dochodzi jesienią. Zanim to nastąpi, stworzenia te chronią terytorium kolonii. Słabsze osobniki giną w czasie walk, przeżywają zaś największe i najsilniejsze. Geny tych wybrańców zostaną przekazane następnemu pokoleniu, oni sami zaś zostaną po zapłodnieniu królowej zabici, a ich ciała posłużą reszcie kolonii za pokarm na długie zimowe miesiące. Są łatwe do odróżnienia dzięki charakterystycznemu, stożkowo zakończonemu odwłokowi. W odróżnieniu od innych przedstawicieli tego gatunku potrafi atakować z dystansu, wyrzucając z siebie zatrute kolce. Samce są mniej wrażliwe na broń wywołującą obfite krwawienie, wykazują za to podatność na olej przeciwko insektoidom.

W większości przypadków sama liczebność tego gatunku wystarcza, by odpędzić lub zabić napastnika. Jednak w przypadku starcia z groźniejszym przeciwnikiem, do walki wysyłane są specjalnie przystosowane, największe i najsilniejsze osobniki. Ich funkcją jest wyłącznie walka – czy to w obronie granic kolonii, czy wówczas, gdy kolonia rusza na wojnę. Główną ich bronią jest długi ogon, zakończony maczugowatą naroślą najeżoną drobnymi, jadowymi kolcami. Za jego pomocą wyprowadzają ciosy, których siła zwykle wystarcza, by zabić mniejszego przeciwnika, a człowieka poważnie ranić. Wykorzystują też swą masę i siłę, by przewrócić wroga podczas szarży. Z racji odmiennej niż u kręgowców anatomii, są mniej podatni na broń wywołującą obfite krwawienie – z drugiej strony wykazują dużą wrażliwość na olej przeciw insektoidom.

Choć wszystkie są jadowite, ten konkretny podgatunek produkuje wyjątkowo silną truciznę. Kilka kropli jadu wystarczy, by powalić dorosłego człowieka – z wyjątkiem wiedźminów, którzy dzięki swym mutacjom są w stanie zneutralizować małe ilości trucizny. Nawet oni jednak ulegną w końcu działaniu tej zabójczej substancji. Produkuje ją w ogromnych ilościach i wykorzystuje w walce na wiele sposobów. Nim dojdzie do starcia, pokrywa się grubą warstwą trucizny swe szczypce i zęby. Na początku walki stara się opluć jadem przeciwnika aby go osłabić – a w trakcie bezpośredniego zwarcia rozpryskuje truciznę wokół siebie, sprawiając, że każdy oddech zbliża jego ofiarę ku śmierci. Podobnie jak inni przedstawiciele tego gatunku, posiada też chwytną wić, którą stara się złapać i unieruchomić przeciwnika. Przed walką z tym potworem najlepiej wypić Wilgę, która zmniejszy podatność organizmu na truciznę, a następnie atakować z bezpiecznej odległości, używając kuszy bądź petard, a ostateczny cios zadać srebrnym ostrzem pokrytym olejem przeciw insektoidom.

Ten podgatunek jest szybki i zwinny, w kolonii pełni role zdobywcy pożywienia a także budowcy gniazd oraz kokonów . Można z nią walczyć stylem Szybkim i Silnym. Często są blisko swoich kolonii, chyba że poszukują pożywienia. Choć są ślepe, to wyczuwają wibracje i mają czuły węch; plują kwasem i używają zapachu do komunikowania się z innymi przedstawicielami tego gatunku..

Sekcje zwłok są utrudnione ze względu na wysoką toksyczność przedmiotu badań. Udało się ustalić, że nie posiadają żadnych widocznych małżowin usznych. Badacz-amator, hrabia di Salvaress, w swoim traktacie „Z lornetką wśród potworów" wysunął teorię, że mają doskonały węch i używają lotnych substancji, niewyczuwalnych dla człowieka, do przekazywania sobie informacji. Teoria ta nie została jeszcze potwierdzona ani obalona. Bronią gniazda przed napastnikami. W ataku są nieco wolniejsze niż robotnice. Potrafią pluć na odległość strumieniami żrącego jadu i atakować z doskoku. Ich trucizna jest specyficzna – w organizmie wiedźmina rośnie zatrucie eliksirami. Pokryte są grubym i twardym pancerzem, który wykazuje wysoką odporność nawet na ciosy mieczem. Jest ochraniana przez rój robotnic, które będą słuchały jej poleceń dopóki nie zostanie wyeliminowana. Całkowicie odporne na Znak Aksji, ale wrażliwe na Igni, oleje i bomby przeciwko insektoidom oraz ciosy zadawane srebrnym mieczem.

Potężne szczypce, zębata paszcza i gruczoł jadowy pełen zabójczej trucizny czynią z niego groźnego przeciwnika. Jako, że ludzie i zwierzęta gospodarskie stanowią stały element jego diety, jest często przedmiotem wiedźmińskich kontraktów. Niegdyś występujący tylko na dalekim południu, ten inwazyjny gatunek zawędrował z czasem na północ, przystosowując się do ostrzejszego klimatu. Za siedzibę obiera wilgotne lasy i moczary, zimą hibernuje, zagrzebany w mule lub ściółce. Workowaty, pozbawiony skorupy odwłok ukrywa w niesionych na plecach wydrążonych fragmentach pni drzew. Na pierwszy rzut oka przyczajony, wygląda często jak fragment leśnego poszycia, co pozwala mu zakraść się do niczego niespodziewającej się ofiary. Walkę zaczyna zwykle plując jadem, w bezpośrednim zwarciu zaś stara się złapać przeciwnika za pomocą chwytnej wici, a następnie przyciągnąć go w zasięg swych szczypców.

Występują dość często pod ziemią, a trochę rzadziej na powierzchni. Atakują przede wszystkim za pomocą potężnej żuwaczki, jednak posiadają również gruczoł jadowy, który umożliwia im plucie kwasem. Stworzenia te żywią się drobnymi stworzeniami żerującymi na łajnie szarlejów. Podatne są na znak Yrden oraz olej przeciw insektoidom. W zadaniu "Przemiana" są potrzebne ich zmutowane jaja, aby wytworzyć nowe mutacje.