Warhammer Fantasy - Bestiariusz Starego Świata

Samce tych psów potrafią z odległości kilkudziesięciu metrów wywęszyć zagrzebane w ziemi trufle.

Choć konie bojowe są hodowane w Imperium, żaden z nich nie dorównuje tym, które przyszły na świat w bretońskich stajniach.

Konie elfów znane są ze swojej szybkości i piękna.

Wielki, drapieżny ptak, wykorzystywany czasem jako latający wierzchowiec.

Mniejszy i twardszy od innych ras ze Starego Świata, ma gęstszą grzywę i szersze tułowie.

Okrutny, o złym humorze. Chociaż mniejszy od wielkich szkap z południa, jest twardszy i może utrzymywać się z małą ilością pożywienia.

W Starym Świecie niemal wszędzie można go spotkać. Przemyka zaułkami miast, poluje na myszy w wiejskich chałupach lub włóczy się, gdzie go łapy poniosą, mnożąc się na potęgę.

Zwane też podjezdką, to popularny wierzchowiec rycerzy i szlachty Imperium.

Nazywany posłańcami śmierci, żywi się padliną i często towarzyszy oddziałom wojskowym, szczególnie przed wielką bitwą.

Jest wykorzystywany głównie jako zwierzę juczne, ale także jako wierzchowiec dla krasnoludów i niziołków.

Tresura i odżywianie tego stworzenia sprawia, iż jest to zwierzę złośliwe, niezwykle wytrzymałe i szybkie, a jednocześnie okrutne i dzikie.

Ten koń przyuczony jest do walki. Jest wykorzystywany przez imperialne oddziały kawalerii, ale także przez rajtarów, jazdę kislevską, a także konne plemiona grabieżców Chaosu.

Nazywany przez niektórych kucem stepowym.

Ostatnimi laty kupcy zaczęli sprowadzać takich jak ono z dalekich, zamorskich krain.

Te duże, brązowe bestie są najmniej niebezpieczne, mimo że sięgają siedmiu stóp na tylnych łapach.

Większy, silniejszy i z futrem w szare cętki. W przeciwieństwie do swoich kuzynów zamieszkujących lasy, ten za swój naturalny dom uważa jaskinię.

Na dalekiej północy żyje zwierze. To stworzenie używa białego futra do ukrywania się podczas polowań w mroźnej tundrze. Upolowanie tego stwora jest czynem wartym pieśni.

Drugim cenionym przez ludzi rodzajem zwierząt do twowarzystwa jest ...

Większy i bardziej agresywny osobnik, szkoli się go do walki, polowania lub obrony.

Sokolnictwo to popularna rozrywka pośród szlachty, a w pełni wyszkolony ptak jest w stanie na rozkaz oślepić przeciwnika.

Ciężki koń bojowy, używany głównie przez rycerzy zakonnych i pancerną konnicę.

Jego naturalny instynkt każe mu zbierać się w gromadę, a potem jest tresowany, by działać i poruszać się jak jeden organizm.

Największy ptak drapieżny spotykany w Imperium.

Występuje powszechnie w północnych prowincjach Imperium. Przez kapłanów Ulryka uznawany jest za święte zwierzę.

Zwierzę to spotykane jest jedynie w ruinach Karak Azgal i charakteryzuje się ciekawą zdolnością do zmiany koloru skóry w zależności od barwy podłoża lub otoczenia.

Jeden z kilku przedstawicieli rodzimej fauny Pod-Imperium.

Jeden z bardziej niebezpiecznych węży, powszechcnie spotykany w Imperium.

Największy i najsilniejszy ze wszystkich odmian zielonoskóry.

Prymitywny i przesądny, całkowicie poddał się wierze w bogów Gorka i Morka.

Pokraczny, człekokształtny stwór o zielonej skórze i niewielkim wzroście, rzadko przekraczającym 120 cm.

Pokraczny, człekokształtny stwór o zielonej skórze i niewielkim wzroście, rzadko przekraczającym 120 cm.

Jeden z ras zielonoskórych. Większy i silniejszy od zwykłego goblinoida.

Trzon armi zielonoskórych, lubuje się w zadawaniu bólu.

Przypomina jednego z zielonoskórych, tyle że jest od nich znacznie mniejszy.

Na pierwszy rzut oka przypomina zielonoskórego odzianego w pancerz płytowy, jednak przy bliższej obserwacji można zauważyć, że metalowe płyty wrastają w jego ciało.

Wśród rozmaitych rodzajów zwierzoludzi ten wyróżnia się sprytem i doświadczeniem w walce.

Największy i zarazem najsprytniejszy, cieszy się szacunkiem Mrocznych Bogów.

W gęstych puszczach Starego Świata spotkać można tą potworną hybrydę człowieka i czworonożnego zwierzęcia, takiego jak wół czy koń.

Według niego samego, jest przedstawicielem jedynego prawdziwego gatunku zwierzoludzi.

Ciekawa odmiana zwierzoludzi. To przedziwna mieszanka zwierdzoczłeka i dzika.

Jego pysk, który został naznaczony piętnem Khorna, zniekształca się i przybiera formę podobną do psiego.

Nazwa nadana specyficznej odmianie zwiedzoludzi.

W Imperium i krainach położonych na północ od jego granic często zdarza się, że dwójce zdrowych, normalnych i porządnych rodziców rodzi siędziecko-mutant.

Urodził się jako człowiek, jednak w pewnym momencie życia jego ciało zaczęło się zmieniać i przybrało formę zwierzoczłeka.

Zwierzoludź bez rogów.

Jego blade ciało pokrywa białe lub bardzo jasne futro o delikatnym, pastelowym odcieniu.

Jego Skóra zaczyna puchnąć i pokrywać się pęcherzami, które w końcu pękają, sącząc ropę z otwartymi i gnijącymi ranami.

Dziki i dziwny zwierzoludź, obdarzony piętenm Tzeentcha.

Zwierzoludź z krótkimi rogami.

W najgłębszych matecznikach kniei żyje zmutowany pies, który służy zwierzoludziom.

Potoczna nazwa, jaka określa pewną odmianę zwierzoludzi najczęściej spotykanych w położonej w Lyonesse części Lasu Arden, choć zdarza się, że nękają także ludzkie osady w południowej części księstwa.

Znany także pod nazwą szczurzego konia, jest uważany za nieudany eksperyment klanu Moulder.

Jest z rasy zmutowanych szczuroludzi, żyjących w podziemnym królestwiem nieustannie planójąc podbój świata na powierzchni oraz ustanowienie władzy Rogatego Szczura nad całym Starym Światem.

Ten rodzaj szczura osiąga znaczne rozmiary, ma powycierane brązowe futro, gnijące i poznaczone wybroczynami.

Najwspanialsze dzieło plugawej sztuki skavenów z klanu Moulder.

Dawno temu klan Moulder w ramach eksperymentu zmieszał krew skavenów i wielkich kislevskich wilków, tak powstało to stworzenie.

Te wydęte, grotestkowe stworzenia to jedyne znane samice szczuroludzi.

Czasami jest dosiadny przez szczuroludzkich proroków.

Zazwyczaj nie jest zły, chyba że znajdzie się we władzy potężnych demonów lub czarnoksiężników.

Jest pozostałością po starożytnym elfim bohaterze z czasów Wojny o Brodę.

Ta istota pojawia się po dziś dzień, gdyż okrutna metoda powoływania go do istnienia przetrwała wśród niektórych dzikich ludów Norski i na Wschodnich Stepach.

Duch osoby, która została wbrew swej woli zmuszona do strzeżenia jakiegoś miejsca przed intruzami.

Istota przypominająca ducha, lecz znacznie bardziej złośliwa.

Według legendy jest to duch zabitego dziecka. Trupio blada, z szeroko rozwartymi oczami i rozczochraną czupryną, odziana w prostą, niekiedy poszarpaną lub osmaloną koszulę, nieśmiało i lękliwie spogląda na czarodzieja, wyglądając zza drzewa lub rogu budynku.

Często zdarza się, że po śmierci morderczyni lub kobieta, która splamiła się wyjątkowo ohydną zbrodnią, jej duch powraca, by dalej nawiedzać żywych.

Wysławił się zaszczytną służbą w armii, a nawet po śmierci służy z absolutnym oddaniem.

Ożywiony trup potężnego konia, wzbudzający obrzydzenie widokiem gnijącego ciała, w którym roją się tłuste, białe robaki.

Potworny stwór, ożywiony mocą nekromancji.

Duch legendarnego bohatera z zamierzchłej przeszłości, który pokonał śmierć dzięki swej nienawiści lub silnej magii, broniącej dostępu do ich kamiennych lub ziemnych kurhanów.

Wysoka, wychudła istota, okryta sztami z kapturem i dzierżąca wielką kosę.

Dusza zmarłego uwięziona w świecie żywych w wyniku klątwy lub złamanej przysięgi.

Zły duch, który zamieszkuje opuszczone budynki. Wabi przygodnych podróżnych za pomocą magicznie wywołanych iluzji, które sprawiają, iż budowla wydaj się zamieszkała i gościnna.

Starożytni nehekharańscy królowie często hodowali wielkie koty ,wykorzystując je do ochrony podczas polowania. Po śmierci władcy jego pupile były często grzebane wraz z nim, aby mogły go chronić takze po śmieric.

Z wyglądu przypomina zgarbionego i wychudłego człowieka z potwornie przekrwionymi oczami.

Powstała z owiniętych w zawoje i zabalsamowanych zwłok starożytnych wojowników.

Przypomina zombi, odrażająca istota, żywy trup krasnoluda, spowity w przegniłe całuny.

Nawiedzający kopalnie nieumarły, ożywiony trup górnika, zwłaszcza takiego, którego do śmierci doprowadziła chciwość lub nieostrożność.

Stworzony przez nekromantę, który bezcześci poświęconą ziemię cmentarzyska, ożywiając kości umarłych.

To elitarny wojownik, który jako ożywieniec zachował znaczną część swoich wspomnień, a jego oddanie władcy jest absolutne.

W przeciwieństwie do zwykłych szkieletów, ten zachował część swej inteligencji.

Nieumarły, któremu przed pochowaniem wydłubuje się oczy, by po przebudzeniu się błądził po pustkowiach, i nigdy nie odnalazł drogi do ludzi.

Wampir, który prawdopodobnie budzi największą grozę ze wszystkich nieumarłych.

Niegdyś Zakon Smoczej Krwi był świętym bractwem rycerskim, szanowanym w całym Imperium. Jednakże wampir z rodu Harkon przemienił wszystkich rycerzy w swoje nieumarłe sługi.

Przeklęta istota znienawidzona zarówno przez śmiertelników, jak i pozostałe rody wampirów.

Ze wszystkich wampirzych rodów występujących w historii Imperium, największe spustoszenia wyrządziła przeklęta rodzina tego wampira.

Tą nazwę potocznie określa się kobiety-wampiry z Lamii, starożytnego miasta, które zostało zniszczone przed wiekami.

Zmumifikowana pozostałość świątynnych kotów, czczonych w starożytnej Nehekharze.

Ta nieszczęsna istota to dawny niewolnik, złożony w ofierze na chwałę bogu. Choć wyglądem przypomina mumię, w rzeczywistości jest to zombi.

Ożywione zwłoki ludzkie, w większym lub mniejszym stopniu uległę rozkładowi.

Istota Chaosu, która zrodziła się na dalekiej Północy, niekiedy migruje na południe, osiedlając się na terenach Imperium i w Mrocznych Ziemiach.

Niewielkie, mięsożerne zwierzę, które zamieszkuje ocienione szczeliny i rozpadliny.

Jego pochodzenie ginie w poroce dziejów. Pewne jest to, iż owe stworzenie jest wytworem Chaosu, bowiem samym swym istnieniem przeczy wszelkim prawom natury.

Bagna i mokradła stanowią siedlisko wielu okropieństw zrodzonych z mocy Chaosu.

Wygląda ja olbrzymia dżdżownica, jego rdzawo-brązowa, twarda skóra w dotyku przypomina kamień.

Zmutowany mocą Chaosu padlinożerca.

Opisywany w nielicznych ludowych pieśniach, najgroźniejszy z leśnych stworów.

Wulkaniczne obszary Pod-Imperium zamieszkane są przez różnorodne i niezwykłe stworzenia. Jednym z nich jest stwór, który potrafi zmieniać kolor łusek, by wtopić się w otoczenie.

Pasożyt, który lęgnie się w zepsutej wodzie lub żywności.

Wzbudzająca respekt bestia o korpusie lwa oraz wielkich skrzydłach i głowie drapieżnego ptaka.

Wierzchowiec używany przez zielonoskórych z Gór Szarych.

Wyjątkowo rzadko spotykany latający drapieżnik, który na szczęście niemal nie występuje w cywilizowanych rejonach Starego Świata.

Dzikie stworzenie zamieszkujące Góry Szare.

Przerażający, wielogłowy potwór, którego niezwykły wygląd może wywołać długotrwały wstręt do gadów, a do węży w szczególności.

Stworzenia występujące w ośnieżonych górach na północnym wschodzie. Przypomina dużego, szerokiego konia pokrytego grubymi, kudłatymi włosami o bardzo dużych stopach.

Niezwykły gatunek pająków, spotykany niemal wyłącznie w Lesie Cieni.

To gatunek drapieżnego, wodnego grzyba, który rośnie w płytkich, podziemnych stawach jeziora. Z wyglądu przypomina morskie koralowce.

Dzięki niemu szczuroludzie nie muszą przejmować się grzebniem swoich zmarłych.

Krwiożercza bestia, która żyje w wysokich partiach gór, zwykle z dala od ludzkich siedzib.

Niewinnie wyglądający owad szybko zdobywający serca swoich właścicieli.

Przypomina zwykłego nietoperza, tyle że jest znacznie większy.

Wielki i brzyki stwór o humanoidalnej postawie, masywnej sylwetce i topornych rysach twarzy.

Największy przedstawiciel humanoidów zwykle mierzy ponad 6 metrów wzrostu, choć zdarzają się wyższe osobniki, zwłaszcza zmutowane przez Chaos.

Grasuje w lasach Starego Świata, jest wyjątkowo agresywny i gwałtowny.

Skażony przez Chaos, zmutowana odmiana mniejszych pajęczaków.

Znacznie większy krewniak zwykłych szczurów.

Wielka, szara bestia, mierząca blisko półtora metra w kłębie.

Celem życia tej koszmarnej istoty jest pożeranie wszystkiego, co stanie jej na drodze.

Potworna nieumarła bestia, grasująca w nurtach Grismerie na granicy między Mousillon i Bordeleaux, choć były widywane także w górnym biegu rzeki.

Uznawany za uosobienie zmiany, sługi Tzeentcha. Wygląda jak duży, wielobarwny motyl.

Jego blada skorupa jest często mylona z fragmentem sklepienia komory, gdyż fakturą i kolorem przypomina kamień.

Na nieszczęście dla mieszkańców Starego Świata, radzi sobie dobrze w niemal każdym klimacie.

Żyje w górach i na wzgórzach. Znany z tego, że je, a w zasadzie połyka w całości ogromne ilości skał i kamieni.

Wielki, silny, i niemożliwie głupi. Zamieszkuje cały Stary Świat, jednak pochodzący z kisleva jest jeszcze większy i silniejszy.

Przypomina z wyglądu zamulone dno rzeki, pokryte glonami, gnijącymi roślinami, szlamem, szczątkami ryb i innych wodnych zwierząt.

Inteligenty drapieżnik, wykorzystuje niezwykłą metodę wabienia zdobyczy.

Z wyglądu nieco przypomina ziejącego ogniem potwora, jednak jest to podobieństwo wyłącznie powierzchowne.

Kiedy zielonoskórzy zasiedliły jaskinie, sprowadziły ze sobą pod ziemię rzadki gatunek potworów.

Uważa się, że jest to odmiana zwierzoludzi. To dziki, ale i bardzo podstępny łowca, który poluje wyłącznie na ludzi.

Dziwaczne, niemal okrągłe stworzenie z niewielkimi oczkami, wielką paszczą pełną długich zębów i krótkimi, ale silnie umięśnionymi nogami zakończonymi pazurami.

Pierwszym znakiem świadczącym o tym, że w pobliżu znajduje się to stworzenie, jest spora liczba rosnących w okolicy białych grzybów i muchomorów.

Jeden z gatunku, żyje w jaskiniach.

Okrągły niczym beczka i krótkonogi, jest częstym widokiem w jaskiniach Karak Azgal.

Dziwne zwierzę, pochodzące z mrocznych, tropikalnych lasów Lustrii, przesycony magiczną energią.

Magiczny konstrukt, powstały z bagnistej ziemi, zgniłej roślinności, mułu oraz trupów z wrzosowisk.

Magiczny towarzysz czarodzieja.

Równie piękny, co niebezpieczny duch drzewa, który zamieszkuje prastare lasy Athel Loren, choć można go spotkać także w innych rejonach Starego Świata.

Wysoka i potężna człekokształtna istota, która przypomina chodzące drzewo.

Według legend, przybiera wilczą postać, aczkolwiek ich istninie nie zostało jak dotąd potwierdzone.

Przypomina wspaniałego rumaka. Nazwa pochodzi od długiego, spiralnego rogu, który wyrasta z czoła stworzenia i stanowi jego główną broń.

W miastach uważa się, że ich istnienie to mit, ponieważ często występuje w bajaniach jako główny wróg Dazha.

Nazywany również płomienistym posłańcem Dazha, i jest uważany za potomka jego mitycznych kuzynów.

Wyrywa się i drży w pochwie. Jej właściciel może poświęcić akcję i wydać telepatyczne polecenie, aby uniosła się w powietrze i zaczęła samodzielnie walczyć.

Przypomina wspaniałego, białego konia z pierzastymi skrzydłami.

Z wyglądu przypomina ciężko opancerzonego krasnoluda, jednak o rozmiarach ogra.

W opowieściach ludowych to maleńkie, psotne stworzenie jest obwiniane za szczypanie w tyłek, obcieranie rąk i sprowadzanie jedzenia na ziemię.

Wygląda jak połączenie smoka i ogra.

Ze wszystkich stworzeń Starego Świata niewątpliwie to właśnie to wzbudza największy respekt i strach.

Powstaje, gdy duch lub upiór zaczyna zanikać. Dzieje się tak zazwyczaj wtedy , gdy wola, która podtrzymywała ożywieńca, staje się niewystarczająca do dalszego nawiedzania świata żywych.

Legendarne stworzenie z bagien. Zajmują szczególne miejsce w Folklorze Mousillonu.

Ten masywny, kamienny posąg trzykrotnie przewyższa wzrostem człowieka. Wyrzeźbiono go na podobieństwo nehekharańskiego boga, toteż przedstawiany jest z orężem preferowanym przez konkretne bóstwo, zwykle jest to zakrzywiony złoty miecz, korbacz lub impunująca buława.

Stworzony po przez napełnienie krasnoludzkiego czerepu nekromancką mocą.

Tą nazwą określa się wszelkie stworzenia, które potrafią zmieniać swoje kształty, przybierając postać zwierzęcia lub człowieka.

Kradnie obrazy tych, których spotyka, żywych lub martwych, a następnie wkracza w ich życie.

Zmutowane i potworne okropieństwo, jakim jest, nadal czai się w najgłębszych podziemiach Karak Azgal.

Ta potworna istota to hybryda krasnoluda i czworonożnego zwierzęcia.

Jest uznawany za manifestację Boga Krwi. Czasami ukazuje się jako rycerz odziany w czerwony pancerz, innym razem jako nagi mężczyzna z rozgrzaną do czerwoności lub płonącą skórą, jednak za każdym razem dosiada czarnego rumaka, dyszącego dymem z nozdrzy i krzeszącego iskry podkowami.

Powstaje gdy wybraniec Chaosu zostaje uznany za godnego, aby stać się nosicielem dla jednego z wielkich demonów.

Zapisana na kartach książki wiedza ma swoją cenę. Nawet wzięcie tomu do ręki może obudzić demona zaklętego w jego stronicach.

Ulubienica Slaanesha i wcielenie jego aspektu uwodzicielskiego.

Mieszkaniec Domeny Chaosu, należy do najsłabszych i najmniejszych demonów, co nie oznacza jednak że nie jest niebezpieczny.

Ulubieniec Niszczycielskich Potęg chętnie wykorzystałby tą demoniczną bestię.

Unosi się wśród obłoków i wirów energii, jakie wypełniają Domenę Chaosu.

Straszliwa brońm to w połowie demon, a w połowie machina wojenna.

Dzika, skrzydlata bestia, nie związana z żadnym z Mrocznych Bóstw.

Potworna istota, która przeznaczona jest do nieustającej niewoli Khornowi.

Bestia, która znajduje uznanie w oczach Boga Krwi, przypomina plątaninę mięśni, kłów i pazurów, opleciony liniami żył i ścięgien, spośród których zieją mordy pełne ostrych zębisk oraz ogony z hakami, zdolne rozerwać na kawałki człowieka w pełnej zbroi.

Wielki demon Khorna, jego najsilniejszy i najpotężniejszy sługa, a także ulubieniec.

Wysoki i potężnie zbudowany demon przypominający człowieka, jednak o jego prawdziwej naturze świadczą wielkie, zakręcone rogi i wykrzywiony w zwierzęcym grymasie pysk.

Znany również pod nazwą Zwiastuna Zepsucia. Jest to podobno jeden z najważniejszych sług Nurgla.

Przerażająca hybryda demona i maszyna, wykorzystywane głównie jako wierzchowce wybrańców Chaosu.

Wśród nich spotyka się zarówno ludzi z wrodzonymi mutacjami chaosu, jak również tych, którzy nabawili się ich w późniejszym okresie życia.

Przybiera postać pięknej dziewczyny o powabnych kształtach i długich włosach skrzących się od różnobarwnych błysków.

Bestia, która służy Slaaneshowi, charakteryzuje się wiotkim, delikatnym ciałem i ogromną ilością podrygujących macek.

Został stworzony na podobieństwo Władcy Much.

Istota stadna, spotykana na pograniczu Domeny Chaosu. Często służy jako demoniczny wierzchowiec dla wybrańców Slaanesha, a niekiedy także dla zmysłowych.

Bezlitosny drapieżca i niezrównany łowca. Powiada się, że zna zapach każdej żywej istoty.

Ze wszystkich poczwar Chaosu ten jest chyba najdziwniejszy. Bez ustanku zmienia się pod naporem woli swego pana, przybierając coraz to nowe barwy i kształty.

Wielki i brzydki humanoidalny stwór, o masywnej sylwetce i topornych rysach twarzy, napiętnowany skazą Chaosu.

Osiąga wzrost dziesięciu rosłych ludzi, ale przewyższa ich siłą. Napiętnowany skazą Chaosu.

Pierzasta hybryda ptaka i człowieka. Ptasia głowa z dyżym dziobem podtrzymuje wątła szyja, pozornie zbyt słaba, aby utrzymać ten ciężar.

Składa się z ciał trzech osób, ma sześć nóg, tyle samo rąk oraz trzy twarze, spozierające z bezkształtnej masy.

Większość wyznawców Chaosu cieszy się, kiedy jeden z ich kamratów przemieni się w to stworzenie, bowiem potwór ten stanowi cenny nabytek, znacznie zwiększając siłę oddziału.

Stworzenie przybywające z Domeny Chaosu.

Spośród demonów często spotykany w Domenie Chaosu, bez wątpienia należy do najdzwiniejszych.

Przypomina wyglądem maleńkiego stwora, jest zielony, delikatny i paskudny. Przypomina wyschnięte nasiono fasoli.

Powstał na skutek mutacji, a część jest wytworem iście barbarzyńskiej chirurgii. Stwory te są podobne do ludzi (a przynajmniej są humanoidalne), z tym, że ich ramiona kończą się wielkimi ostrzami i hakami.

Zmutowany rumak służący jako wierzchowiec dla rycerzy Chaosu.

Wygląda jak ohydnie zmutowany człowiek, zarażony potwornymi chorobami.

W niewielkim stopniu przypomina stwory znane z legend Starego Świata. Zakończony ogonem, krępy tułów wieńczą dwa potężne, rogate łby.

Jest jednym z gatunku nietoperzy, które żyją bardzo głęboko, daleko głębiej nawet niż sięga Piekielna Otchłań, i żeruje na spaczeniu, skąd bierze się jego nazwa.

Żywy, częściowo świadomy i całkowicie nienaturalny stwór, który powstał w skutek intensywnych eksperymentó z użyciem spaczenia.

Zmiennokształtna istota, przerażająca niestabilnością swojej formy cielesnej. Jest żywym wytworem magii chaosu.

Wygląda jak niewielki kłębek różowej tkanki, przypominając trochę miniaturowego demona.

Przyjmuje postać bezpłciowej (a raczej obupłciowej) istoty ogromnej postury. Jego cztery ramiona, z których dwa zakończone są szczypcami, skręcają się i wiją do rytmu niesłyszalnej muzyki, ubarwionej jękami przyjemności i cierpienia.

Ta potworna istota zrodziła się za sprawą złej woli skaveńskiego boga, Rogatego Szczura, oraz złowrogiej mocy Chaosu.

Nikt nie wie na pewno, skąd się biorą te stwory. Niektórzy przypuszczają, że jest to pozostałość po zniszczonym demonie, inni uważają go za wydzielinę mutantów, których ciała poddały się mocy spaczenia.

Ten potwór toczy z ciała śluz tak żrący, że wypala ziemię, na którą skapnie. Nazywany w prosty sposób bestią Nurgla.

Jeszcze bardziej przerażający, cuchnący i paskudniejszy stów niż jego pospolici krewniacy.

Obrzydliwe i przerażające widziadło, stanowi bowiem ucieleśnienie obżarstwa i skłonności do folgowania zachciankom.

Gdy pierwsze ludzkie plemiona zasiedlały Stary Świat, niewiele wiedziano o Chaosie, jednak nawet wówczas nie brakowało takich, którzy dla osobistych korzyścizaprzedali się ceimności.

Sługa Nurgla przemierzający Pustkowia Chaosu w wielkiej grupie. Zawsze w ruchu przenosi się wciąż z miejsca na miejsce, głosząc chwałę zarazy, roznosząc wszędzie choroby i zostawiając za sobą setki cierpiących, obrzmiałych, ropiejących i gnijących ciał.

Podobnie jak inne demony Tzeentcha, ten przebywa w swojej ojczyźnie utrzymuje postać niematerialną.

Ogromna masa tętniącego ciałą, skrytego pod warstwą pozszywanych ze sobą ludzkich twarzy, poruszanych przez energię Chaosu.

W swej naturalnej formie jest bezkształtnym kłębem dymu, który przypomina cień rzucony na jasną ścianę.

Przypomina maleńkiego wojownika odzianego w czarną zbroję.

Czarna Rozpadlina jest siedzibą potwornej istoty, która grasuje w okolicy, niekiedy zapuszcza się nawet w dalekie rejony Bastonne.

Spaczony mocą Chaosu dzik, występujący wyłącznie na terenie Lasu Arden.

Według opowieści pewna złośliwa wiedźma rzuciła klątwę na pewną kobietę, zamieniając ją w potwornego morskiego stwora.

Jak głoszą legendy, stwór ten może zginąć jedynie w bitwie. Z tego powodu dopóki pioruny biją w jego ciało, może odmładzać się w nieskończoność.

Legendarne stworzenie, narodziło się w pewnej wiosce na brzegu rzeki Grismerie. Wszyscy się zgadzają że była to największa świnia, jaka kiedykolwiek zaszczyciła swą obecnaścią Mousillon.