Droga Polski do członkostwa w Unii Europejskiej
Ostatnio zaktualizowany: 14 styczeń, 2024
Zgłoś ten blog
Praktycznie przez cały okres Zimnej Wojny, jako państwo satelickie Związku Radzieckiego, Polska nie miała możliwości prowadzenia całkowicie niezależnej polityki zagranicznej. W dodatku niesprzyjający rząd przyjazny władzom tego mocarstwa również uniemożliwiał integrację z państwami zachodu. Oto były realia Polski Ludowej.
Jednak wraz z upadkiem komunizmu w 1989 roku, przeprowadzeniem pierwszych wolnych wyborów prezydenckich, oraz mianowaniem Tadeusza Mazowieckiego na pierwszego niekomunistycznego premiera, Polska zyskała faktyczną możliwość wyboru, po czyjej stronie chce stać. A obywatele polscy jednogłośnie stwierdzili - Zachód!
Przed akcesją
Zanim Polska oficjalnie złożyła wniosek o członkostwo, podpisała ona dwa układy ze Wspólnotami Europejskimi. Pierwszy, podpisany 19 września 1989 roku, dotyczył współpracy gospodarczej oraz handlu, zaś drugi, podpisany 16 grudnia 1991 roku, uczynił z Polski państwo stowarzyszone.
Grupa Wyszehradzka
15 lutego 1991 roku, utworzona została Grupa Wyszehradzka, złożona z trzech państw - Polski, Węgier, oraz Czechosłowacji. Celem tej współpracy było wzajemne wsparcie w kwestii wstąpienia do zachodnich organizacji, w tym NATO oraz Unii Europejskiej, choć po rozpadzie Czechosłowacji na dwa państwa w 1993 roku, spowolniono nieco ich integrację z pozostałymi członkami.
Wstępnie wszystkie kraje w ramach tej organizacji miały wspierać się wzajemnie gospodarczo i militarnie, ponieważ nie znajdowały się one w żadnym większym bloku. Stąd też, w 1992 roku, zawarte zostało Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu, które z uwagi na politykę Czech i Słowacji, nie mogło wykorzystać w pełni swojego potencjału.
Pomimo problemów, udało się mimo wszystko reaktywować grupę w 1999 roku. Założono rok później w Bratysławie Fundusz Wyszehradzki, a spotkania przywódców odbywają się regularnie aż do dziś.
Okres między akcesją, a przyjęciem
Oficjalny wniosek o członkostwo Polski w Unii Europejskiej został złożony 8 kwietnia 1994 roku w Brukseli. Od tamtej pory Polska musiała przystosować swoje prawo do norm unijnych. Do jej zadań należały m.in. rozwój demokratycznego systemu oraz stabilizacja gospodarcza i polityczna.
8 sierpnia 1996 roku podpisano ustawę powołującą Komitet Integracji Europejskiej, polskiego organu, którego zadaniem była koordynacja polityki integracji z Unią. Składał się on z większości ministrów, w tym Prezesa Rady Ministrów, a zniesiony został 1 stycznia 2010 roku.
31 marca 1998 roku rozpoczęto negocjacje warunków przystąpienia Polski do Unii, które zakończyły się 13 grudnia 2002 roku. Podczas tego okresu, Polska zdążyła stać się członkiem Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (w 1999 roku). Traktat akcesyjny podpisany został 16 kwietnia 2003 roku w Atenach, natomiast w czerwcu tego samego roku odbyło się narodowe referendum w sprawie członkostwa Polski w UE. Jego wynik przedstawia się następująco: 77,45% obywateli spośród 58,85% uprawnionych do głosowania opowiedziało się za przystąpieniem.
Tak oto Polska jest już od 1 maja 2004 roku pełnoprawnym członkiem Unii Europejskiej, a flaga unijna została wywieszona na budynkach ważnych instytucji i urzędów.